jueves, abril 26, 2007

convertirme en alguien normal

Non me quito da cabeza, ista frase: "se una persona normal"
Se podedes axudarme bos estaría muy agradecido.
¿como se é normal?

Teño q romper a miña cuncha de pinchos de mal contestar... abrirme o mundo.
Como podo facer iso...
So sei unha forma de ser como todos os demais... pero non creo q teña a sangue fría de facelo.
Terei q asumir q hoxe termina un ciclo, q hoxe vivín o ocaso den anxo e q como ocorre con todos os anxo "chop suey" sóa no meu mp3 e berro o inferno istes versos:

I don't think you trust,
In, my, self righteous suicide,
I, cry, when angels deserve to die
In my, self righteous suicide,
I, cry, when angels deserve to die

Esta historia... por desgracia creo q xa a vivín dos veces con finais diferentes y circunstancias diferentes... pero... igual todas elas teñan razon... non son apto para a xente.
Ou cambio o meu caracter... o me pecho no meu inferno y medito ata q todo remate por fin.

Pido por favor... se alguen lee isto... q me diga unha resposta. polo menos mentres non cambian as cousas.

jueves, abril 19, 2007

La Rabia Y Los Sueños

La Rabia Y Los Sueños

Nos quedan la rabia y los sueños.
Nos quedan la rabia y nos quedan los sueños.
Nos quedan la rabia y los sueños.
Los sueños que os roban y os quitan el sueño.
La rabia.
Cuando no hay otro camino.
La rabia.
Y las palabras no sirven de nada.
La rabia.
Cuando parece estar ya todo dicho.
La rabia
Cuando ya no queda nada, te queda la rabia
Tan solo la rabia.
Quisiera, quisiera que todo fuera distinto.
Que el odio perdiera todo sentido.
Que nadie mas sintiera obligación de tener que tomar ese arriesgado camino
Que tantas vidas está arrebatando.

Por el que tantas lágrimas se han derramado.
Que ha destrozado ya tanta ilusión como vidas se han ido agotando.
Nos queda la rabia y los sueños.
Nos queda la rabia y nos quedan los sueños.
Nos queda la rabia y los sueños.
Los sueños nos roban nos quitan el sueño.
Lo siento.
Siento decir lo que siento.
Por mas que la verdad duela.
Mas duele la indiferencia de quienes al vernos ya ven un problema.
¿Acaso existe violencia que sea comparable a ésta?
¿Más cotidiana y mas sucia, y mas dura y mas cruel, y con mas muertos de pena?
Da pena ver que no dejáis mas camino
Que responder a la fuerza con fuerza
¿Que desearos?
El mismo destino que nos habéis previsto: el abrazo de la tierra.
Y que sintáis de una vez por todas miedo.
Que nunca mas tengáis el sueño tranquilo.
Que vuestra vida esté pendiente de un hilo,
como lo está la nuestra desde que hemos nacido.
Nos queda la rabia y los sueños.
Nos queda la rabia y nos quedan los sueños.
Nos queda la rabia y los sueños.
Los sueños nos roban nos quitan el sueño.
¿Sabes?
Debes saber que igual que ganas también puedes perder.
Nos queda la rabia y los sueños.
Los sueños nos roban nos quitan el sueño.
Nos queda la rabia y los sueños.
Los sueños nos roban nos quitan el sueño.


Canción muy reivindicativa como todas las del grupo Habeas corpus. os lo recomiendo, aunque solo sea por lo q dicen y no por el estilo de música.
Esta canción expresa bien... los sentimientos que tengo últimamente.

lunes, abril 16, 2007

Ellas

Las clases de lengua con la Panero son un coñazo asiq.... me puse a rebuscar en mis sentimientos, y salio esto...

La primera

Una que tenía
Una que quería
Una que no olvido
Por lo que sentía

Ella

Me odia y no lo entiendo
Le pedí perdón
Y me desprecio
Cuanto mas se aleja
Mas pienso en ella.

Otras

Cuanto mas me alejo
Ella mas se acerca
Cuanto mas me acerco
Ella mas se aleja


El aburrimiento es malo...

Cada vez mi vaso se llena mas....
Espero q me de tiempo a salir...
Antes de q me pille el agua....

lunes, abril 02, 2007

Anxo de cristal

Ainda recordo
Como se fose onte
O anxo de cristal
Co seu aroma mortal
E o seu puro mirar

Deume moita pena
Cando o vin aparecer
Loitaba co seu hades
Que o facía embelecer

Anxo de cristal
De branca belleza
Sinxela hermosura,
Alma de poeta
E corpo de cera

Bágoas de xeo
Beizos de neve
Ollos sen medo
Un desexo verte

Anxo de cristal
De pel de marfil
E vontade de metal
Loita por vivir
Con ganas de soñar

Ten unha loita
Co escuro inferno
Envolto en chamas
Atado o ceo

Anxo de cristal
Ollos de ambar
Lume nos beizos
Loitaba co hades
Que leva dentro

Pero non comprendeu,
Non comprendeu o seu mal
Todo esta na súa mente
Non encontra o real

Baixou das estrelas
coma un vendaval
e non superou a néboa,
o anxo de cristal
xa nunca voltara.
Este poema esta dedicado a una chica muy importante para mi, y q espero q el final se qde solo en una metafora, y no se haga realidad.

domingo, marzo 25, 2007

Morre o diaño

O demo co anxo, vivía feliz
O anxo gardaba as penas
Que o demo desesperan
Ata que chegou o fin

Moito tempo de ledicia
O demo e a súa maldade
Non tiveron paciencia
E acabaron coa amizade

Unha longa caída
Querese agarrar
A escuridade envólveo
Non lle deixa respirar

O que parecía a liberdade
Cortoulle as ás
Na negra e fría realidade
Encadeándoo o chan

Condenado o inferno
Sen besos nin caricias
Rodeado de recordos
O anxo escapa a súa vista

Busca a saída
E ao seu anxo guía
Sen esperanza
Levouse a luz do día

So ten unha arma
Comeza a pensar
Recorda os sentimentos
A morte é o final

Rodeado de pena
As sombras atacan
Mire onde mire
A súa vida, remata

Morre o diaño
Nunha locura vacía
Pola caída do loto
Xerminado da ledicia

Trala súa morte
O anxo volve
Traendo a luz
Separando a noite.

despues de ocho meses se acabo todo, y ahi esta el fruto de ese tiempo. Solo lo escribi para desahogarme, no me gusta mucho como poema.... pero ahi os qda.

domingo, febrero 18, 2007

sabado sabadete

Un sabado perfecto, en casi todos los sentidos.
Me levanto a tocar q mejor placer q ejercitar los dedos y crear algo, ademas por fin tengo compañia con electrica, y ademas buena compañia ;) la pena esq me tube q ir a las 12:30 para ir a casa comer y a las 2 estar en castrelos, y esperar.
Me invade una felicidad, en el pecho nirvana, en la cabeza metallica, estoy feliz.
"te quiero" solo dije eso. PAINKILLER
Segui esperando no me fume nada, no lo necesitaba, el cafe hace milagros.
Se acaba la espera, y comienza el partido perdimos de 30 pero hubo canchondeo y minutos de mucha intensidad.
Vuelta para casa, la llamo, me mete presion, me visto corriendo (ya pondre fotos) me cago en al puta por el boton de la chaqueta q rompi, y marcho apurado con el maletin hasta su casa.
Comienza la noche, tenia pensado acostarme tarde y asi lo hice.
Cena de chino hablando con Otakus, q guay, acompañar a la gente hasta el paseo de alfonso y volver, no sabia q las consolas pudiesen dar tanta conversacion.
Soy feliz, las 4:15 y estoy en florida. Llego a casa, y chachan el concurso de mates, de la NBA.
Me acoste a las 5 feliz y me levante de milagro a las 8:30 para ir a jugar un partido(otro mas). Esto ya no es sabado pero es renganche :) solo perdimos de 8 contra los lideres, vamos mejorando (no somos tan malos)
Aun estoy feliz dormi 3 horas de 28 pero Os quiero jejeje

domingo, febrero 11, 2007

sensaciones

Q fin de semana mas completo, tuve todas las sensaciones
Primero se me cae un mito

La comida Mejicana no pica... por lo menos en granvia.
Sentir q siempre te quitan la razon... q nadie te cree


Y despues tambien hubo ilusion, alegria y esperanza
sentir q los sueños se pueden cumplir





Odio y desesperacion... perder siempre jode...
y mas si no se juega en serio


Ganas de pegar a alguien es sentirse violento
no creo quelo sea... pero yo vivi ese momento




Para acabar como la ilusion... se pude convertir
en aburrimiento y desconcierto
un caos de tarde... sin sentido...

miércoles, febrero 07, 2007

Carta de amor

Derradeiros saúdos:

Fai tempo que quería dicirche todo o que sinto, e por fin o meu corazón encontrou este momento.
Dende o primeiro día que te vin, o día no que a sorte levoume a ti, souben que eras moito, e nunca serías para min.Contareite como te vía, recordo a túa pel que non lle envexa a unha rosa do deserto, e as túas mans pequenas excitando o vento coa súa delicadeza.Vólveme á memoria os teus ollos de améndoa tostada que mostran a pura mirada, e coa boca e orellas forman a cara perfecta.
Direite todas as sensacións que facíasme vivir. Co paso dos días, e as horas xunto a ti, con xogos e caricias algo crecía dentro de min, algo que non che dixen e que me arrepentín. Algo que só un anxo coma ti pode facer sentir. As sensacións mestúranse e as palabras non chegan, para que saibas, que a túa inocencia calma a miña maldade, a túa ledicia crea en min algo que non tiña e a túa posible dor provoca en min a comprensión.Todo o que me logras cambiar poderíase reducir a unha palabra que xa non podo ocultar.
Cando me vías, sentía o lume da túa mirada derreter o meu corpo de cera e vía como as túas mans, baixadas do ceo, debuxaban no vento a paisaxe dos sentimentos. Boto de menos estar falando de nada en particular e de todo en xeral pasando as horas sen que a túa doce voz deixe de soar e de provocar en min un profundo odio ó tempo, que sempre pasa a velocidade que quere sen deterse.
Pero todo chega o seu fin, os días de ledicia e felicidade se acabaron como se murcha unha flor, lenta e dolorosamente. E o baleiro do teu corpo ocúpano a dor e os lamentos que me obrigan a escribir o que non te puiden dicir.
Xa teño que rematar e agora que teño medo a non espertar e estou obrigado a vivir enterrado en vida, dígoche cos meus últimos folgos que, sempre te quixen. Non quero que con estas liñas deixes caer a sarabia da lúa polas túas meixelas e comprendas que sempre che amarei, que encontrarei a forma perfecta que te mereces ter, e escríbote isto para que saibas que antes de morrer, o meu ardente corazón de xeo pertencíache a ti.


Recordame como era e non no que me convertín, bicos e apertas, que sexas moi feliz.


La hice para le instituto, espero q os guste.
Como llevo muchisimo tiempo sin componer nada creo q apartir de ahora usare el blog como "diaro", pondre las chorradas q me pasan cada dia, para q si alguien aun se pasa las lea, y cuando vuelva a componer lo pondre.