lunes, abril 02, 2007

Anxo de cristal

Ainda recordo
Como se fose onte
O anxo de cristal
Co seu aroma mortal
E o seu puro mirar

Deume moita pena
Cando o vin aparecer
Loitaba co seu hades
Que o facía embelecer

Anxo de cristal
De branca belleza
Sinxela hermosura,
Alma de poeta
E corpo de cera

Bágoas de xeo
Beizos de neve
Ollos sen medo
Un desexo verte

Anxo de cristal
De pel de marfil
E vontade de metal
Loita por vivir
Con ganas de soñar

Ten unha loita
Co escuro inferno
Envolto en chamas
Atado o ceo

Anxo de cristal
Ollos de ambar
Lume nos beizos
Loitaba co hades
Que leva dentro

Pero non comprendeu,
Non comprendeu o seu mal
Todo esta na súa mente
Non encontra o real

Baixou das estrelas
coma un vendaval
e non superou a néboa,
o anxo de cristal
xa nunca voltara.
Este poema esta dedicado a una chica muy importante para mi, y q espero q el final se qde solo en una metafora, y no se haga realidad.

5 comentarios:

  1. Una observacion: en casi todos tus poemas aparecen: Angeles y demonios, bien y mal, una lucha y la descripcion de alguien.

    Si todos los angeles de los q hablas son mujeres... Los hombres son demonios??

    ResponderEliminar
  2. si leiste el poema anterior te daras cuenta de q SI los hombres somos demonios

    ResponderEliminar
  3. weno, no siempre......a tiempo parcial jejeje. Pero eso todos y todas. Sí, sí chicas, va por vosotras q aqui nadie es un/a sant@ (aunq @s sant@s tamen eran bos/oas de carallo uggg)

    ResponderEliminar
  4. Son puras metaforas... ademas todo puede cambiar. Y este es mi estilo de hacer poesia.

    ResponderEliminar
  5. No siempre son los malos los demonios, hay ángeles que caen del cielo justamente por ser malvados y llevar máscara de Santos, muchas veces son mujeres...

    ResponderEliminar